ἐπιδωρέομαι-οῦμαι

ἐπιδώτης

ἐπιείκεια
ἐπι·δώτης, ου (ὁ) le dispensateur, ép. de divers dieux, Paus. 3, 9, 2 ; Plut. M. 1102f.
Étym. ἐπιδίδωμι.