ἐπιεννεακαιδέκατος λόγος

ἐπιέννυμι

ἐπιέπομαι
ἐπι·έννυμι, vêtir, revêtir : χλαῖναν, Od. 20, 143, revêtir (qqn) d’une tunique ; au pf. pass. χαλκὸν ἐπίεσται, Oracl. (Hdt. 1, 47) il est revêtu d’airain ; part. pf. pass. ἐπιειμένος, revêtu : κόμας ἐπ. ὤμοις, A. Rh. 3, 45, qui a les épaules couvertes de sa chevelure ; dans Hom. seul. au fig. ἐπιειμένος ἀλκήν, ἀναιδείην, Il. 1, 149 ; 8, 262, revêtu de force, d’impudence ||
Moy. se vêtir, se revêtir : χλαίνας, Hdt. 4, 64, de ses robes ; νῶτον μαλακαῖσι κρόκαις, Pd. N. 10, 82, se couvrir le dos de moelleux tissus ; fig. νεφέλην, Il. 14, 350, s’envelopper d’une nuée ; γῆν, γαῖαν, Pd. N. 11, 16 ; Anth. 7, 480 ; Xén. Cyr. 6, 4, 6, être déposé en terre, être enterré ; κῦμ’ ἐφέσσατο, A. Rh. 1, 1326, il se plongea dans les flots ||
E Act. ao. 1 pl. poét. ἐπιέσσαμεν, Od. 20, 143Moy. fut. part. poét. ἐπιεσσόμενος, Pd. N. 11, 16 ; ao. ind. 3 sg. ἐφέσσατο, A. Rh. l. c. ; inf. ἐπιέσασθαι, Xén. l. c. ; part. ἐπιεσσάμενος, Pd. N. 10, 82 ; part. pf. éol. ἐπεμμένος, Sapph. (M. Tyr. 24).
Étym. ion. c. ἐφέννυμι, de ἐπί, ἕννυμι.