ἐπικληΐω

ἐπίκλημα

ἐπίκλην
ἐπίκλημα, ατος (τὸ) chef d’accusation, grief, Soph. O.R. 227, 529 ; Eur. Or. 570 ; Xén. Œc. 11, 4.
Étym. ἐπικαλέω.