ἐπικουρητέον

ἐπικουρία

ἐπικουρίζω
ἐπικουρία, ας ()
1 secours, assistance, Hdt. 6, 108 ; Thc. 1, 32 et 33 ; Plat. Gorg. 492c, etc. ||
2 troupe de secours, de renfort, Eschl. Suppl. 721 ; particul. troupes mercenaires, Hdt. 5, 63 ; 6, 100 ; au plur. Thc. 7, 59 ||
E Ion. -ίη, Hdt. l. c.
Étym. ἐπίκουρος.