Ἐπικράτης

ἐπικράτησις

ἐπικρατητέον
ἐπικράτησις, εως (ἡ) [ᾰ]
1 action de l’emporter sur, victoire sur, gén. Thc. 1, 41 ||
2 domination, prépondérance, DC. 47, 21.
Étym. ἐπικρατέω.