ἐπίλυσις
ἐπιλυσσάω-ῶἐπίλυσις, εως
(ἡ) [ῠ]
I action d’échapper à,
gén. Eschl.
Sept. 134
||
II action de délier,
d’où :
1 solution (d’une
difficulté, etc.) Sext. P. 2, 246 ||
2 explication,
Hld. 1, 18 ;
NT. 2 Petr.
1, 20 ||
3 réfutation, Sext. 111, 24 Bkk.
Étym.
ἐπιλύω.