ἐπιμανδαλωτόν

ἐπιμανής

ἐπιμανθάνω
ἐπιμανής, ής, ές [ᾰ]
1 furieux, fou, Pol. (Ath. 45c, 193e, 439a); Plut. Dio. 47 ||
2 passionné : πρός τινα, A. Tat. 8, 1 ; ἔς τινα, Paus. 1, 6, 8, possédé d’une passion furieuse pour qqn.
Étym. ἐπιμαίνομαι.