ἐπιμίγνυμι

ἐπίμικτος

ἐπιμιμνῄσκομαι
ἐπίμικτος, ος, ον :
1 mêlé, Timon (DL. 9, 52); Nic. Th. 528 ; subst. ὁ ἐπ. (s. e. ὄχλος) Spt. Num. 11, 4, foule confuse, multitude ; particul. formé d’un mélange de, App. Civ. 5, 95 ||
2 commun à, dat. Str. 647.
Étym. ἐπιμίγνυμι.