ἐπιορκέω-ῶ

ἐπιορκία

ἐπίορκος
ἐπιορκία, ας (ἡ) faux serment, parjure, Xén. An. 3, 2, 4 ; Dém. 409, 21 ; au plur. Plat. Gorg. 524e.
Étym. ἐπίορκος.