ἐπιφοιτάω-ῶ

ἐπιφοίτησις

ἐπίφοιτος
ἐπιφοίτησις, εως (ἡ) venue (de l’esprit divin), inspiration, Jos. A.J. 17, 2, 4, etc. ; Tat. Or. ad Græc. c. 844 a Migne ; Nyss. 3, 420, 581 Migne.
Étym. ἐπιφοιτάω.