ἐπιστητικός

ἐπιστητός

ἐπιστιγμή
ἐπιστητός, ή, όν, qu’on peut apprendre ou savoir, Plat. Theæt. 201d ; Arstt. Metaph. 1, 2 ; 9, 7 ; τὸ ἐπιστητόν, Arstt. Nic. 6, 3, 3, l’objet de la science.
Étym. vb. d’ἐπίσταμαι.