ἐπίτοκος

ἐπιτολή

ἐπιτολμάω-ῶ
ἐπιτολή, ῆς ()
1 lever d’un astre, Eur. Ph. 1116 ; Thc. 2, 78 ; Arstt. H.A. 8, 19, 11, etc. ; postér. en parl. du soleil ou de la lune, Plut. M. 889e ; App. Civ. 5, 90 ; Artém. 1, 3 ||
2 par ext. en parl. du vent, Palæph. 18, 2.
Étym. ἐπιτέλλω.