ἐπιτομίς

ἐπίτομος

ἐπιτόμως
ἐπίτομος, ος, ον, écourté, raccourci, Th. C.P. 5, 1, 12 ; ὁδὸς ἐπ. Syn. Ep. 35 ; ou simpl. ἡ ἐπ. Luc. D. mort. 7, 2 ; D. Chr. 1, 474, chemin le plus court ou direct ||
Sup. -ώτατος, Syn. l. c.
Étym. ἐπιτέμνω.