ἔπηλυς
ἐπηλυσίηἔπηλυς, υς, υ,
gén. υδος
[ῠδ]
1 qui arrive, c. à d. qui vient du dehors, Soph. Ph. 1190 ||
2 p.
suite, étranger, Hdt. 1, 78, etc. ; Eschl. Pers. 243, Sept. 34, etc. ||
E Neutre nom. ὕδωρ ἐπ.
Paus. 2, 5, 3 ;
gén. ἐπήλυδος
γένους, DH. 1,
60 ; Plut. ἐπήλυδα ἔθνεα, Hdt.
8, 73.
Étym.
ἐπελεύσομαι.