ἐρείπιον
ἐρείπιοςἐρείπιον, ου
(τὸ) débris, ruine, Arstt. Rhet. 3, 11, 13 ; Opp.
H. 5, 324,
d’ord. au pl.
ruines d’un mur, d’une maison, etc.
Hdt. 2, 154 ;
4, 124 ; Eur.
Bacch. 7 ;
lambeaux d’un vêtement, Soph. fr. 400 ; Eur. Tr. 1025 ; νεκρῶν ἐρ. Soph.
Aj. 308 ;
Eur. fr. 268,
débris d’animaux morts.
Étym.
ἐρείπω.