ἐρυκακέειν

ἐρυκανάω

ἐρυκάνω
ἐρυκανάω [ῡᾰ] (seul. 3 pl. prés. épq. ἐρυκανόωσι, Od. 1, 199, et part. prés. épq. ἐρυκανόωσα, Q. Sm. 12, 205) c. ἐρύκω.