ἐρυσιϐόω-ῶ

ἐρυσιϐώδης

ἐρυσίθριξ
ἐρυσιϐώδης, ης, ες [ῠῑ] gâté par la rouille, couvert de nielle, Arstt. H.A. 8, 17, 3 ; 9, 40, 46 ; Th. C.P. 3, 24, 4.
Étym. ἐρυσίϐη, -ωδης.