ἐτυμότης

ἐτύμως

ἐτύχθην
ἐτύμως [] adv.
1 véritablement ; réellement, Pd. O. 6, 77 ; Eschl. Sept. 918, etc. ||
2 au sens vrai ou étymologique, Arstt. Mund. 6, 19 ; Str. 9, 2, 17 Kram. ||
Cp. -ώτερον, EM. 526, 2.
Sup. -ώτατα, Theol. p. 43 Ast. ; Nicom. Arithm. 2, 27, p. 148.
Étym. ἔτυμος.