εὔασμα

εὐασμός

εὐάστειρα
εὐασμός, οῦ (ὁ) cri des bacchantes, d’où en gén. cri de joie, Hermés. 5, 13 ; cf. Plut. Marc. 22, Ant. 75.
Étym. εὐάζω.