εὐχάριστος
εὐχαρίστωςεὐ·χάριστος, ος, ον
[ᾰ]
I pass. agréable, en parl. de
pers. Xén. Œc. 5, 10 ; en parl. de choses, Xén.
Cyr. 2, 2, 1
||
II act.
1 reconnaissant,
Hdt. 1, 90 ;
Xén. Cyr.
8, 3, 49 ||
2 bienfaisant,
DS. 18, 28
||
Cp. -ότερος, Xén. Œc. 5, 10 ; sup. -ότατος, Xén. Cyr. 8, 3, 49.
Étym.
εὖ, χαρίζομαι.