εὔχρεως

εὐχρημάτιστος

εὐχρημονέω-ῶ
εὐ·χρημάτιστος, ος, ον [ᾰ] qui a ou procure d’abondantes ressources, Procl. Ptol. 3, 18, p. 229.
Étym. εὖ, χρηματίζομαι.