εὐκαθαίρετος

εὐκάθεκτος

εὐκαιρέω-ῶ
εὐ·κάθεκτος, ος, ον [ᾰ] facile à contenir, à diriger, Xén. Cyr. 7, 5, 69, au sup. -ότατος.
Étym. εὖ, κατέχω.