εὐκυλίστως

εὐκύμαντος

εὔκωπος
εὐ·κύμαντος, ος, ον [ῡ] couvert ou agité de grosses vagues, Nicom. Harm. p. 6, 17, au cp. -ότερος.
Étym. εὖ, κυμαίνω.