Εὔλαιος

εὐλάκα

Εὐλάλιος
εὐλάκα (ἡ) [ᾰᾱ] soc de charrue ou hoyau, Oracl. (Thc. 5, 16, au dat. εὐλάκᾳ).
Étym. mot lacon. c. αὖλαξ.