εὐλή
εὐληθάργητοςεὐλή, ῆς
(ἡ)
1 ver, particul. dans les chairs corrompues, Il. 19, 26, etc. ; Hdt. 3, 16 ; cf. Hpc. 622, 26 ; Plat. Ax. 365c ; Arstt. H.A. 2, 15, 10 ||
2 ver de terre,
Orph. Lith.
594 ||
E D’ord. au pl., rar.
au sg. Hpc.
622, 35 ; Anth.
7, 472 ; 14,
149.
Étym.
Étymol. inconnue.