εὐμετάθετος

εὐμετακίνητος

εὐμετακύλιστος
εὐ·μετακίνητος, ος, ον [ῑ] facile à déplacer, Arstt. Metaph. 4, 12, 4 ; τὸ εὐμ. M. Ant. 1, 16, manque de fermeté.
Étym. εὖ, μετακινέω.