εὐνομέω-ῶ
εὐνόμημαεὐνομέω-ῶ (seul.
part. prés. fém. εὐνομοῦσα) Plat.
Leg. 927 b dout. (εὔνομος
οὖσα, sel. Ast) ; d’ord. εὐνομέομαι-οῦμαι
(f. ήσομαι,
ao. εὐνομήθην)
être régi par de bonnes lois, d’où être
bien gouverné, Hdt. 1,
65, 97 ; Thc. 1, 18 ; Plat. Rsp. 380b ; Dém. 744, 2 ; Eschn.
24, 24, etc.
||
E Fut. moy. au sens pass. εὐνομήσομαι, Hdt.
1, 97 ; ao.
εὐνομήθην, Hdt.
7, 65 ; pf.
εὐνόμημαι, Epim.
(DL. 1,
113).
Étym.
εὔνομος.