εὐνήτρια

εὐνήτωρ

εὐνῆφι
εὐνήτωρ, ορος (ὁ) époux, Eur. H.f. 27, 97 ||
E Dor. εὐνάτωρ [ᾱ] Eschl. Suppl. 665 ; Eur. Ion 912.
Étym. εὐνάω.