εὐόνειρος

εὐόνυξ

εὐοπλέω-ῶ
εὐ·όνυξ, gén. υχος (ὁ, ἡ) [ῠχ] aux belles ou fortes nageoires (litt. ongles) M. Sid. 34.
Étym. εὖ, ὄνυξ.