εὐπατόριον

εὐπατρίδης

εὔπατρις
εὐπατρίδης, ου, adj. m. de naissance noble, Soph. El. 162 ; Eur. Alc. 920, Hipp. 152 ; Xén. Œc. 1, 17 ; particul.
1 à Athènes, Eupatride, citoyen de la classe noble, d’ord. au pl. (p. opp. aux γεωμόροι et aux δημιουργοί) Xén. Conv. 8, 40 ; Isocr. 351c ; Plut. Thes. 25 ||
2 à Rome, patricien, Plut. Popl. 18, Fab. 16, etc. ||
E Acc. sg. dor. εὐπατρίδαν, Soph. El. 162 ; gén. pl. dor. εὐπατριδᾶν, Thcr. Idyl. 18, 53.
Étym. εὔπατρις.