εὔπατρις

εὐπάτωρ

Εὐπάτωρ
εὐ·πάτωρ, ορος (ὁ, ἡ) [ᾰ]
1 de noble naissance, Eschl. Pers. 969 ||
2 qui est bon père, Man. 4, 86.
Étym. εὖ, πατήρ.