εὐφρόσυνον

εὐφρόσυνος

εὐφροσύνως
εὐφρόσυνος, η, ον []
1 intr. joyeux, Scol. (Ath. 694d) ||
2 tr. qui réjouit, Anth. 5, 40 ; ἡ εὐφροσύνη, Orph. H. 2, 5, la bienfaisante, c. à d. la nuit.
Étym. εὔφρων.