εὐποιητικός

εὐ·ποιητικός, ή, όν, porté à faire du bien, bienfaisant, Arstt. Rhet. 1, 9, 10 ; 2, 4, 8 ; τινος, Rhet. 2, 2, 25, à l’égard de qqn ; τὸ εὐποιητικόν, ibid. 1, 11, 22 ; Chrysipp. (Plut. M. 1052b) ; la bienfaisance.