Εὐπολέμεια

εὐπόλεμος

Εὐπόλεμος
εὐ·πόλεμος, ος, ον, habile ou heureux à la guerre, Hh. 7, 4 ; Xén. Œc. 4, 3, etc. ||
Cp. -ώτερος, Xén. Vect. 4, 51.
Étym. εὖ, πόλεμος.