εὐπύρωτος

εὐπώγων

Εὐπωλία
εὐ·πώγων, ων, ον, gén. ωνος, à la belle ou longue barbe, Anth. 9, 99, 744 ; Nonn. D. 19, 59 ; Arstt. Physiogn. 3, 11.
Étym. εὖ, πώγων.