εὐσέλαος

εὔσελμος

εὔσεμνος
εὔ·σελμος, ος, ον, muni d’un bon tillac, de bonnes planches, de bancs solides, Eur. I.T. 1383, Rhes. 98 ||
E Épq. ἐΰσσελμος, Il. 2, 170, 358 ; Od. 2, 390, etc.
Étym. εὖ, σέλμα.