εὐσίπυος

εὐσιτέω-ῶ

εὐσιτία
εὐσιτέω-ῶ []
1 manger de bon appétit, Hpc. Aph. 1245 ; Pyrgion (Ath. 143e) ||
2 être bien nourri, Th. H.P. 4, 8, 13.
Étym. εὔσιτος.