εὐσιτία

εὔσιτος

εὐσκάνδιξ
εὔ·σιτος, ος, ον [ῑ] qui mange de bon appétit, Hpc. Coac. 135 ; τινος, Arét. Caus. m. diut. 1, 16, qqe ch. ||
Cp. -ότερος, Aét. 3, 8, 41 sup. -ότατος, Ruf. (Orib. 5, 11).
Étym. εὖ, σῖτος.