εὐτοκέω-ῶ

εὐτοκία

εὐτόκιος
εὐτοκία, ας (ἡ) enfantement heureux ou fécond, Call. Ep. 56 ; Anth. 9, 268 et 349 ; Plut. M. 658f ; au plur. Plut. M. 939f ||
E Ion. -ίη, Call. Ep. 57 ; Anth. 9, 349, 4.
Étym. εὔτοκος.