εὐτόκιος

εὔτοκος

εὐτολμέω-ῶ
εὔ·τοκος, ος, ον, qui enfante heureusement ou aisément, Arstt. H.A. 6, 22, au cp. -ώτερος ; Arstt. H.A. 6, 18, au sup. -ώτατος.
Étym. εὖ, τίκτω.