εὐήρυτος

εὐήτριος

εὐηφενής
εὐ·ήτριος, ος, ον :
1 pass. bien tissé, Eschl. fr. 45 ; Plat. Pol. 310e ; Luc. Lex. 9 ||
2 act. qui tisse bien, Anth. 6, 289 (dor. εὐάτρ-).
Étym. εὖ, ἤτριον.