ἐξακουστέον

ἐξάκουστος

ἐξακούω
ἐξάκουστος, ος, ον [ᾰ] qu’on peut entendre ou comprendre, DS. 20, 67 ; DH. 10, 41 ; en parl. de pers. Jos. A.J. 4, 8, 12.
Étym. ἐξακούω.