γενέτειρα

γενετή

γενετήρ
γενετή, ῆς (ἡ) seul. dans les locut. ἐκ γενετῆς, Il. 24, 535 ; Od. 18, 6 ; Arstt. Nic. 6, 13, 1, etc. ; Pol. 3, 20, 4 ; etc. et ἀπὸ γενετῆς, Jambl. V. Pyth. 171, dès la naissance.
Étym. γίγνομαι.