Γενετυλλίς

γενέτωρ

γένευ
γενέτωρ, ορος (ὁ)
I subst.
1 père, Eur. Or. 986 ; Arstt. Mund. 6, 4 et 22 ||
2 aïeul, ancêtre, Hdt. 8, 137 ||
II adj. qui procrée, joint à πατήρ, Eur. Ion 136.
Étym. γίγνομαι ; cf. γενετήρ, lat. gĕnĭtor, sscr. jánitar-.