γοητεύω

γοητής

γοητικός
γοητής, οῦ (ὁ) seul. gén. pl. dor. γοητῶν [ᾱ] qui gémit, qui se lamente, Eschl. Ch. 822 (sel. Herm. adj. γοατάν, acc. sg.).
Étym. γοάω.