γηπετής

γηπονέω-ῶ

γηπονία
*γη·πονέω-ῶ, seul. dor. γαπονέω-ῶ [ᾱ] (seul. prés.) travailler la terre, cultiver, Eur. Rhes. 75.
Étym. γηπόνος.