γηράς

γῆρας

γηράσκω
γῆρας, gén. αος-ως, dat. αϊ-ᾳ, acc. ας (τὸ)
1 vieillesse, Il. 5, 153, etc. Od. 2, 16, etc. ; ἐν τῷ γήρᾳ, Plat. Rsp. 329c ; ἐπὶ γήρως, Ar. Eq. 524, dans la vieillesse ; fig. οὐκ ἔστι γῆρας τοῦδε τοῦ μιάσματος, Eschl. Sept. 682, même avec le temps cette souillure ne s’affaiblit pas ||
2 vieille peau dont se dépouillent les serpents, Arstt. H.A. 5, 17, 10 ; 8, 17, 11 ; fig. Ar. Pax 336, Lys. 670 ||
E Gén. poét. γήραος, Il. 22, 60 ; 24, 487 ; Od. 15, 246 ; Pd. O. 8, 94. Dat. poét. γήραϊ, Il. 3, 150 ; 19, 336 ; Od. 11, 136 ; 23, 283 ; 24, 233.
Étym. R. indo-europ. ǵerh₂-, être vieux ; cf. γέρας, γέρων, γραῦς ; v. *γῆρος.