Γηρυόνης

γῆρυς

Γηρυτάδης
γῆρυς, υος (ἡ)
1 voix, Il. 4, 437 ; Soph. O.R. 186 ; Eur. Alc. 969 ; en prose, Plut. M. 397c ||
2 particul. langage, Eur. Rhes. 294.
Étym. cf. γηρύω.