αἱμύλλω

αἱμυλομήτης

αἱμυλοπλόκος
αἱμυλο·μήτης, ου (ὁ) [ῠ] habile dans l’art de tromper, Hh. Merc. 13.
Étym. αἱμύλος, μῆτις.