ἁλωείτης

ἁλωεύς

Ἀλωεύς
ἁλωεύς, έως (ὁ) [ᾰ]
1 qui travaille en grange, Nonn. Jo. 4, 37 ||
2 cultivateur, en gén. A. Rh. 3, 1401 ; Arat. 1045.
Étym. ἅλως.